Nasza Parafia

Bierzmowanie

Bierzmowanie jest sakramentem, który jest dopełnieniem chrztu i w którym zostajemy obdarzeni Duchem Świętym.
Podczas bierzmowania na duszy ochrzczonego zostaje odciśnięte niezatarte duchowe znamię.
Dar Ducha Świętego jest mocą z góry, dzięki której człowiek wierzący uwiarygadnia swoim życiem łaskę otrzymaną na chrzcie świętym i staje się świadkiem Chrystusa. (KKK)

W naszej parafii do sakramentu bierzmowania przez cały rok przygotowuje się młodzież III klasy gimnazjalnej bądź starsza.
Aby przystąpić do sakramentu bierzmowania należy we wrześniu zgłosić się do kancelarii parafialnej i wyrazić swoją chęć przygotowania i przyjęcia sakramentu bierzmowania.
W trakcie przygotowań trzeba dostarczyć odpis aktu chrztu i opinię katechety.
Jeżeli do sakramentu bierzmowania chcą przystąpić osoby dorosłe, będą także przygotowane do przyjęcia sakramentu.

Eucharystia

Benedykt XVI, Eucharystia skarbem Kościoła

Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański, 4 września 2005 — Castel Gandolfo

Ten Rok, w sposób szczególny poświęcony tajemnicy Eucharystii, został ogłoszony przez Papieża Jana Pawła II, który chciał, aby lud chrześcijański z odrodzoną wiarą, zachwytem i miłością przystępował do tego wielkiego Sakramentu, stanowiącego prawdziwy skarb Kościoła. Z jak wielką pobożnością Jan Paweł II odprawiał Mszę św., która była głównym wydarzeniem każdego jego dnia! Jak wiele czasu poświęcał adoracyjnej, cichej modlitwie przed Tabernakulum! W ostatnich miesiącach życia choroba coraz bardziej upodabniała go do cierpiącego Chrystusa. Uderzające jest również to, że godzina jego śmierci nadeszła, gdy jednoczył ofiarę swego życia z ofiarą Chrystusa w Mszy św., która była sprawowana przy jego łóżku. Jego ziemskie życie zakończyło się w oktawie Wielkanocy, w sercu Roku Eucharystii, w którym zakończył się jego wielki pontyfikat i rozpoczął mój. I dlatego od kiedy zacząłem pełnić tę posługę, do której Pan mnie powołał, z radością potwierdzam, że ten Sakrament realnej obecności Chrystusa zajmuje centralne miejsce w życiu Kościoła i każdego chrześcijanina.

Ufam, że dzięki staraniom duszpasterzy i wiernych we wszystkich wspólnotach udział w Eucharystii będzie coraz częstszy i coraz gorliwszy. Dziś w sposób szczególny chcę wezwać do świętowania z radością Dnia Pańskiego, niedzieli, która dla chrześcijan jest dniem świętym. W związku z tym pragnę przypomnieć postać św. Grzegorza Wielkiego. Ten wielki papież wniósł wkład o historycznym znaczeniu w rozwój różnych aspektów liturgii, a w sposób szczególny w kwestię należytego sprawowania Eucharystii. Niech jego wstawiennictwo wraz z wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny pomaga nam w pełni przeżywać w każdą niedzielę radość płynącą z Paschy i ze spotkania ze zmartwychwstałym Panem.

Pojednanie i Pokuta

Być może niejeden z nas zadaje sobie pytania: Dlaczego mam się nawracać i czynić pokutę? Co to znaczy nawrócić się i czynić pokutę?

Nawrócenie jest decyzją całkowitego zwrócenia się ku Bogu i obrania nowej drogi życiowej. Człowiek współpracując z łaską Bożą doświadcza wewnętrznej przemiany, a kiedy odwraca się od zła doznaje Bożego miłosierdzia i przebaczenia. Z wewnętrznego nawrócenia mają wypływać zewnętrzne czyny pokutne.

Nowe życie w łasce, otrzymane na chrzcie nie usuwa słabości natury ludzkiej, ani jej skłonności do grzechu (to jest pożądliwości). W celu nawrócenia ochrzczonych, którzy oddalili się od Boga przez grzech, Chrystus ustanowił sakrament pojednania, nazywany inaczej sakramentem pokuty, przebaczenia, spowiedzi lub nawrócenia (por. KKK 296-297)

Sakrament pokuty i pojednania jest pierwszym darem Chrystusa zmartwychwstałego. To wielki dar Bożego miłosierdzia. Jak najczęściej umiejętnie z niego korzystajmy.

Aby sakrament pokuty i pojednania było ważnie i godziwie przyjęty należy spełnić niżej wymienione warunki:

Rachunek sumienia – jest to uważne przypomnienie sobie grzechów, popełnionych w tym czasie, z którego    mamy się spowiadać. W rachunku sumienia należy się zastanowić, jakie było moje postępowanie wobec Boga, innych ludzi i siebie. Rachunek sumienia to nie tylko zastanawianie się nad grzechami, ale to też zastanawianie się nad tym, co przeszkadza nam kochać Pana Boga. To zastanawianie się nad naszymi wadami.

Żal za grzechy i postanowienie poprawy – to ból duszy z powodu popełnionego zła i znienawidzenie popełnionego grzechu. Zawiera w sobie postanowienie niegrzeszenia więcej (por. kom. KKK 303), wiąże się więc z postanowieniem poprawy. Jest on doskonały, gdy jego źródłem jest miłość Boga, lub niedoskonały, jeśli opiera się na innych motywach (lęk przed potępieniem lub innymi karami). Żal jest tak ważnym i podstawowym aktem penitenta, że od niego zależy prawdziwość pokuty i nawrócenia.

Wyznanie grzechów – w spowiedzi należy wyznać przed Bogiem i kapłanem wszystkie popełnione od ostatniej spowiedzi grzechy śmiertelne, które pamiętamy. Trzeba obowiązkowo wyznać ciężkie grzechy dokonane z całą świadomością i dobrowolnie. Należy też podać ich liczbę, bądź – jeśli było ich więcej – przybliżoną częstotliwość ich występowania. Wyznanie grzechów ciężkich jest jedynym zwyczajnym sposobem uzyskania ich odpuszczenia.

Zadośćuczynienie za grzechy – zadośćuczynienie za popełnione grzechy jest jednym z warunków prawidłowo przeżytego sakramentu pokuty. Winno obejmować naprawienie krzywd, które grzech wyrządził bliźnim oraz podjęcie określonych czynów pokutnych, zaleconych przez kapłana podczas spowiedzi.

„Skutkami sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, a więc odpuszczenie grzechów; pojednanie z Kościołem; odzyskanie stanu łaski, jeśli została utracona; darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne i darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych będących skutkiem grzechu; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin” (KKK 310).